Maleisië

Hoi allemaal,

Daar is ie dan, de allerlaatste blog.

Voordat we sentimenteel gaan doen, eerst nog een verslag van onze gebeurtenissen van de afgelopen 2 weken.

Op het programma stond Sarawak. Een staat op het eiland Borneo, het derde grootste eiland ter wereld. Deze provincie is niet alleen leuk en interessant om te bezoeken vanwege de unieke flora en fauna, oerwoud dat driekwart van Sarawak bestrijkt en de vele inheemse stammen die nog in dit deel van Maleisië wonen, maar ook omdat kleine Guusie hier van zijn 6e tot 11e heeft gewoond. In Bintulu welteverstaan. Dat was dan ook onze eerste stop: Bintulu.

Maleisië is een van de meest welvarende landen van Azië, wat onder andere komt doordat het rijk is aan grondstoffen, waaronder olie en gas. In 1993 opende Shell een nieuwe fabriek in Bintulu en dit was de reden dat Michiel (de vader van Guus en werkzaam voor Shell), samen met zijn familie, in 1992 verhuisde naar Bintulu.

Gelijk onze eerste dag in Bintulu bezochten we het huis waar kleine Guus met zijn familie woonde. Destijds was het een van de eerste huizen dat klaar was in de wijk en waren zij ook een van de eerste buitenlanders die in Bintulu kwamen wonen. Behoorlijk avontuurlijk voor ouders met twee jonge kinderen, vond Gaby.

Bijna overal waar nu huizen en gebouwen stonden, was toen alleen nog jungle. Het was erg leuk voor Gaby om een klein inkijkje te krijgen in dit bijzondere stuk jeugd van Guus. De plek waar Guus zijn eigen ananasplant stond, hoe hij bang was voor slangen als hij zijn voetbal weer eens over het hek had geschopt, hoe hij op vrijdagmiddag mee deed aan hash running (een hardloop speurtocht door de jungle) en hoe hij op zijn fietsje, over het strand, naar school toe ging.

We brachten ook een bezoekje aan dit schooltje. De route naar de school is al lange tijd veranderd van het strand naar een tweebaansweg, maar de rest was nog allemaal hetzelfde. De aardige directrice van het schooltje gaf ons een rondleiding en in haar kantoor vonden we zelfs nog een foto waar Guus en zijn zus Margo opstonden.

Per toeval ontmoetten we een Nederlandse (expat)vrouw Angely die zo lief was om ons nog een dagtour te geven door Bintulu.

Voor Guus af en toe een beetje confronterend, aangezien de tijd in Bintulu hem herinnerde aan de onbezorgde jeugd die hij daar had en de tijd dat de hele familie nog gelukkig en gezond bij elkaar was, maar het was vooral leuk en speciaal dat hij deze mooie herinneringen nu aan Gaby kon laten zien.

Na Bintulu reisden we, langs de kust,  per bus en boot naar de hoofdstad Kuching. Aangezien ook Gaby al eens op Borneo was geweest was het landschap niet nieuw voor ons, bruine rivieren waar je van je leven niet in wilt zwemmen, omdat Jeremy Wade in zijn programma River Monsters op precies dit soort rivieren vaart, mangroves, longhouses, nog wat ruige jungle, maar vooral veel houtwinning en palmolie plantages. Ja, ook hier wordt de natuur aangetast voor onze consumptie.

Vanuit Kuching maken we verschillende uitstapjes. In een crocodile farm bekijken we krokodillen, die zijn gevangen omdat ze een bedreiging vormden voor de dorpjes langs de rivieren. Sommige worden op een andere plek weer uitgezet, anderen blijven hun hele leven in de farm, waaronder de grootste krokodil (bijna 6 meter!) die we in ons hele leven hebben gezien.

We gingen nog één keer naar Orang Oetans kijken (in een sanctuary dit keer)  en slapen nog 2 nachten in het Bako National Park waar we een paar mooie wandelingen maken. We zien de unieke neusaap, wat slangen en slaan een paar keer op de vlucht voor de vervelende makaken (dit soort is gedegradeerd naar een laatste plaats op de lijst lievelingsdieren van Gaby, na de collectief georganiseerde aanval in Botswana) en twijfelen of we op de vlucht moeten slaan voor de wilde zwijnen die plots uit de bosjes komen. De zwijnen zaten overigens met het zelfde dilemma, wat resulteerde in een soort staarwedstrijd tussen mens en dier en uiteindelijk voor beiden eindigde in de keuze om dan maar een andere kant op te gaan.

Verder bezoeken we musea en verkennen we Kuching, wat voor Aziatische begrippen een gezellige en aantrekkelijke stad is. We maken geen uitstapjes naar de inheemse stammen in het binnenland. Voordat de grote toeristenstroom op gang kwam naar de traditionele dorpjes, bezocht Guus met zijn familie begin jaren ’90 al eens traditionele longhouses. Helaas herinnert hij zich vooral het moment, dat de traditionele bewoners een beetje boos waren, omdat kleine, drukke Guus door het longhouse rende (wat één grote ruimte is) naar buiten toe, waar alle pepers en rijst lagen te drogen….Ze hadden wat minder te eten die week.

Om toch een beetje idee te krijgen van de cultuur bezoeken we het Sarawak Cultural Village, waar je op een leuke manier kennis maakt met de verschillende stammen, maar ook wij zelf zijn een ‘hit’ in het park. Zeker nadat Guus op zeer indrukwekkende wijze met een blaaspijp, tot 3 keer aan toe, het pijltje in hetzelfde blikje schiet en Gaby iedereen er uit danst bij de bamboestokken dans (zie filmpje). Dat eindeloos hakken op happy hardcore wierp eindelijk zijn vruchten af.

En toen was het echt tijd voor het laatste deel van onze reis. Op een zalig resort op het eiland Penang, genieten we nu nog van zon, zee, strand, zwembad en niets doen en bereiden we ons langzaam voor op onze terugkeer.

Ons gevoel is raar, dubbel (zin om terug te gaan/geen zin om terug te gaan), maar bovenal dankbaar. Dankbaar dat we deze onvergetelijk, mooie droomreis hebben kunnen maken en ook samen hebben kunnen maken. We hebben niet alleen genoten van alles om ons heen, maar ook zeker van elkaar, 7 maanden lang, dus dat moet wel een goed teken zijn…Er is vooraf, maar ook tijdens onze reis veel gespeculeerd over een aanzoek of zelfs een eventuele zwangerschap…na deze 7 maanden weten we het zeker….

:-)

...we zijn wel klaar voor een hond. Het is onvoorstelbaar wat een mooie dingen we hebben gezien, meegemaakt, wat een avonturen we hebben beleefd, wat een indrukken we hebben opgedaan en wat een leuke, bijzondere mensen we hebben ontmoet. We dragen dit ons hele leven met ons mee en zullen het hier nog jaren over hebben (met elkaar, wees niet bang ;-).

Toch zou het naïef zijn om te zeggen dat we op zo’n mooie wereld leven, want dat is deels natuurlijk niet waar. We zijn ons er van bewust wat een ontzettend groot voorrecht het is om te kunnen reizen, maar ook om te kunnen kiezen waar je naar toe reist en te kunnen vertrekken wanneer er maar enig gevaar op komst is. We zijn ons ook bewust van het feit dat wij (wilde) dieren hebben kunnen zien in hun natuurlijke leefomgeving, die daar over 10 jaar (of eerder), helaas niet meer te zien zijn, mede door ons eigen (consumptie)gedrag.

Wat we al wisten, maar wat deze reis nog eens extra duidelijk werd, is dat onze wereld niet in balans is, niet eerlijk verdeeld. Veroorzaakt door corruptie, machts- en geloofsstrijden, maar ook door simpel geluk en pech. Geluk dat je in een land woont waar ze goede dijken kunnen bouwen, pech als je in een land bent geboren waar je elk jaar een paar cyclonen om je oren krijgt.

We weten hoe het werkt en weten dat dit gevoel na een paar weken, misschien maanden langzaam wegebt en we gewoon weer staan te vloeken als de trein 5 minuten later komt, of als er een paar regendruppels uit de lucht komen vallen. En natuurlijk hebben we in Nederland ook onze eigen problemen.

Maar het vanzelfsprekende, dat willen we niet vergeten. Het is niet vanzelfsprekend dat er schoon water uit de kraan komt, het is niet vanzelfsprekend dat je een pakje rijst voor 50 cent kant en klaar in de supermarkt kunt kopen, het is niet vanzelfsprekend dat de politie, of andere instanties er zijn om je te helpen en het is niet vanzelfsprekend dat je het vliegtuig kunt pakken naar bijna alle (veilige) plekken die je maar wilt. En hier zijn we misschien nog wel het meest dankbaar voor. 

En natuurlijk zijn we ook de mensen die deze reis mogelijk hebben gemaakt héél dankbaar, daarom veranderen we tot slot de toon van sentimenteel naar iets meer showbizz-achtig. Wij willen bedanken Jeroen, Ingrid, Natas en onze huurders voor al het ‘huisgedoe’ , Lu voor het verzorgen van de post en onze logeeradressen waar onze reis een beetje begon (Natas, buren Natas, Juud en Klaas, Niels en Kat, Jeroen en Ingrid > al een reisje op zich). En we willen natuurlijk al onze lezers in Nederland én België bedanken voor het volgen van onze blog en het reageren, wat echt erg leuk was om te lezen en ons motiveerde om deze blog tot aan het eind vol te houden.

Jullie zijn allemaal uitgenodigd voor een drankje en een 9 á 10 uur durende foto- en videopresentatie van onze reis!

Tot snel!

Liefs Guus en Gaby