Namibië

Na het safari avontuur in Botswana stond Namibië op het programma. Op 19 oktober pakten we de bus in Livingstone (Zambia) voor de 19 uur durende reis naar Windhoek, de hoofdstad van Namibië. Buiten een, echt heel schattig, jongetje dat met zijn (rode) lolly Guus zijn shirt onder kwijlde, verliep de reis vlekkeloos.

In Windhoek hadden we een dag de tijd om de stad te verkennen, maar het was erg heet en we waren eigenlijk te moe om echt iets te ondernemen in de, op het eerste gezicht, leuke stad. We hebben nog wel geprobeerd ons visum te verlengen. Beginnersfoutje bij de grens: Gemakshalve en niet nadenkend bij ‘length of stay’  3 weken op geschreven, wat dus betekende dat we exact na 3 weken de grens over moesten zijn, terwijl we 4 weken de tijd hadden.

Visum verlengen kon wel, maar op z’n Afrikaans: veel geld betalen, 4 loketten langs, paspoorten inleveren en na 3 dagen op komen halen…dan maar wat eerder vertrekken en een weekje langer in Zuid-Afrika, ook niet verkeerd.

Na een dagje en nachtje in Windhoek haalden we ons vervoer én verblijfplaats voor 4 weken op, een 4x4 met een tent op een dak. We hadden geluk en kregen een gratis upgrade, wat betekende dat we ook een achterbank hadden. We hadden toen niet kunnen voorspellen hoe blij we hiermee zouden zijn. Namibië bestaat voor 80% uit zand/gravel wegen. Prima te bereiden, maar alles wat niet stofdicht is/zit, is na een paar kilometer bedekt onder een fijn laagje wit stof. Dankzij de achterbank, die uiteindelijk fungeerde als kledingkast/opslag voor beddengoed en keuken, had Guus er totaal geen last van en Gaby wat minder last.

Op pad met de 4x4 dus. We begonnen in Waterberg, een natuurgebied met een groot plateau, dat voor ons leek op een hele grote tafelberg. We hadden een mooie camping, wat de standaard bleek te zijn voor heel Namibië. Bijna alle campings hebben mooie, grote plekken, een eigen braai (bbq), water, electra,  zijn schoon en voorzien van zwembad. Campings zijn niet heel duur (zo’n 20 Euro) in tegenstelling tot de boodschappen (Nederlandse prijzen).  In Waterberg wandelden we wat, ontdekten we de auto én tent en kwamen we er achter dat het handig is om bij een regenbui alle flappen van de tent dicht te doen. De tweede dag al hingen onze matrassen, slaapzakken en kussens te drogen (volgens Guus ging de bui echt de andere kant op). Gelukkig was dit de enige bui en überhaupt enige wolken die we de rest van de reis in Namibië hebben gezien, dus we zijn niet meer afhankelijk geweest van Guus zijn meteorologisch inzicht.

Na Waterberg reden we door naar Etosha, een national park/wild reservaat. Hier zou blijken of we in Botswana goed hadden opgelet bij het spotten van dieren, want nu moesten we het zelf doen. In Etosha is het iets makkelijker, omdat de dieren zich vooral verzamelen rondom de waterholes, maar we hadden duidelijk wat ervaring én veel geluk. Alles wat op ons wensenlijstje stond kwam tevoorschijn, drinkende zebra’s en giraffen, een grote mannetjes leeuw en als klap op de vuurpijl een luipaard, gewoon liggend op de weg.

Het was weer geweldig om al dat wild te zien, maar we bleken wel een tikkie verwend te zijn na Botswana en het wildkamperen. Als er in Etosha 3 auto’s bij de leeuwen stonden, vonden we het eigenlijk al te veel en we misten de wilde dieren rondom onze tent. Door heel Namibië zijn we nog steeds wel wakker geworden door dieren rondom de tent: jakhalzen, steenbokjes, kudu’s, ezels en van dat soort grut, maar wij geven toch de voorkeur aan brekende boomstammen door olifanten en rechtopstaande haren door gebrul van leeuwen en hyena’s.

Verder door naar Brandberg waar we eeuwenoude rotstekeningen bekeken en naar Swakopmund. Namibië heeft heel veel Duitse invloeden en Swakopmund is een ‘gemütlich’ kustplaatsje waar we een paar relaxte dagen hadden. We deden er ook een dessert safari op zoek naar de’ little 5’. Om de Namib Dessert te bezoeken, hoef je trouwens alleen maar de hoofdstraat van Swakopmund uit te rijden, want dit plaatsje ligt midden in de woestijn. De safari naar de little 5 (spin, slangetje, hagedis, gecko en kamelon) was leerzaam, maar vooral erg vermakelijk. Waar de ‘big 5’ in Etosha nog net niet op onze achterbank kwam zitten, moest onze gids in de woestijn een stuk meer moeite doen om een lid van de ‘little 5’ te vinden. Er werd gezocht naar tracks, hoopjes zand en gaatjes en wanneer er een teken van leven werd gespot, sprong onze gids uit de auto en begon als een gek te graven. Gelukkig had hij bijna alle keren wel iets te pakken, want wij zagen het hoofd van de man, op leeftijd, na elke graaf-poging een stukje roder worden.

Bijkomend voordeel van deze trip was dat we er, dankzij onze gids,na 2 jaar achter zijn gekomen dat onze camera (met Leica lens) erg geschikt is voor het nemen van foto’s van héél dichtbij. We zijn nu dus alleen nog maar op zoek naar insecten (die stil blijven zitten).

Na Swakopmund bezochten we de duinen rondom de Sosussvlei. Ruim 300 meter hoge, rode zandduinen, zover je kunt kijken. Een paar kale bomen, oryxen en struisvogels op de achtergrond maakten het prachtige plaatje compleet. Het was even doorbijten toen de wekker om 4.45 uur ging (en tot onze schrik de hele camping al in de veren was), maar de zon zien opkomen, zittend op een duin en die zee van duinen langzaam verlicht zien worden, is het meer dan waard.

Op weg naar de Fish River Canyon (een van de grootste canyon’s te wereld) maakten we nog een paar leuke tussenstops. In het ‘Kokerbomen bos’ knuffelde Guus met bomen, bij de wilde paarden knuffelde Gaby niet met paarden, want ze waren wild (hoewel..?). We bleven ons afvragen of de bizar gestapelde steenformaties die we zagen echt niet door mensen waren neergelegd en we verbleven op een camping waar ze allerlei soorten dieren opvangen. Hier werden we uitgenodigd om de etende cheetah van dichtbij te komen bekijken (=in de kooi!) en kreeg Gaby inspiratie voor een volgende baan.

De Fish River Canyon is wederom weer een prachtig stukje natuur van Namibië en de hot water springs in de spa op onze camping, waar we gebruik van mochten maken (en de enige waren), waren een welkome verrassing.

En nu had ik dit verslag graag geëindigd door te vertellen dat we, als kers op de taart, op onze laatste avond in Namibië, samen met een paar leuke Namibiërs, Ajax hebben gekeken en ze hebben zien winnen van Barcelona. Laten we zeggen dat de taart er was, maar de kers ontbrak helaas.

Namibië is leeg (er schijnen 2 miljoen mensen te wonen, geen idee waar ze zich verstoppen).  We reden gemiddeld 4/5 uur op een rij-dag en als we 5 andere auto’s tegen kwamen was het veel.  Verder is het droog. Zand, grind, duingras en vetplanten en dat was het wel zo’n beetje,  maar wat is het mooi. Het is eigenlijk niet te beschrijven hoe mooi ‘leeg’ en ‘droog’ kan zijn, hopelijk geven de foto’s een indruk.

Na Zuid-Afrika en Botswana, wat toch wel intensieve weken voor ons waren (ja, het leven van een reiziger is zwaar :-) ), hebben we in Namibië ook even lekker gerelaxt. Rustig aan gedaan en bijna iedere middag even afgekoeld in een zwembad.

Inmiddels zijn we weer in Zuid-Afrika. We moesten even wennen aan de ‘drukte’, maar we hebben alweer veel leuke dingen gedaan en gezien, wat we nog even bewaren voor een volgend verslag.

Liefs Guus en Gaby