Filipijnen

Hallo allemaal,

It’s more fun in the Philippines, was er te lezen op borden, posters en taxi’s toen we 2 januari in Manila aankwamen. Van zo’n beetje iedereen hadden we gehoord dat die fun in Manila niet te vinden is, dus besloten wij gelijk de volgende ochtend na aankomst de bus te pakken richting San Juan. Een surfersplaatsje op het eiland Luzon.

De juiste bus vinden kan nogal een opgave zijn in Manila, aangezien er om de vijf minuten tientallen vertrekken vanaf verschillende stations. Ja het is druk in Manila. Sterker nog het is één van de dichtst bevolkte steden van Azië. Nog sterker, de Filipijnen behoort tot de top 10 dichtst bevolkte landen ter wereld. En wij maar denken dat die 7.000 eilandjes alleen uit palmbomen en strandjes bestaan.

Wij hadden de bus snel gevonden, dankzij Dries (uit Friesland) en Jane (uit de Filipijnen). Dries en Jane wonen al 12 jaar in Heerenveen, maar zaten toevallig in hetzelfde hotel, waar schijnbaar in de 8 jaar dat ze daar kwamen nog nooit Nederlanders waren geweest. Om 7.00 uur ’s ochtends brachten Dries en Jane ons heel lief naar de juiste bus, via de lokale markt waar we langs levers, darmen en andere ondefinieerbare ingewanden, van niet meer te herkennen dieren liepen.

Noord Luzon
Tijdens de busreis naar San Juan kregen we een eerste  beeld van het land waar we beiden eigenlijk niet veel vanaf wisten. Jeepney’s: een uit de kluiten gewassen Jeep voor 15 personen, maar met een beetje creativiteit vervoer je er 30 personen mee, tricycle’s: een motortje met zijspan voor 2 personen, maar wil je met z’n achten mee, dan doen ze daar zeker niet moeilijk over, brommertjes,  identieke kerken (overgrote deel van de bevolking is katholiek) basketbalveldjes, malls en fastfoodketens tekenen het straatbeeld in de steden. Daartussen zien we houten huisjes met rijstveldjes, bergen en palmbomen.

In San Juan checkten we in, in een klein ‘resortje’ aan het strand en ongepland verblijven we hier een week (we hebben ons visum hier verlengd, maar systeem lag 2 dagen plat). Er zijn ergere plekken om vast te zitten. We luieren wat op het strand, eten en drinken voor hetzelfde bedrag als een Australische kop koffie, stuntelen op een surfboard en doen ’s avonds samen met medewerker Leo de lichten uit in het restaurant (letterlijk, want sluit om 21.00 uur).

Na San Juan bezochten we het plaatsje Vigan, de best bewaarde Spaanse koloniale stad van de Filipijnen. Hier wordt Guus volledig ingemaakt door een Filipino tijdens een potje schaak en worden we ’s avonds getrakteerd op een verrassend professionele fonteinshow.

Vanuit Vigan willen we de bergen in en ervaren we voor het eerst waar we al een aantal keer voor ‘gewaarschuwd’ waren: het reizen in de Filipijnen gaat moeizaam. Het plaatsje Sagada, waar we heen willen, ligt hemelsbreed (in een horizontale lijn) zo’n 300 kilometer van Vigan. De makkelijke route is echter met een bus weer helemaal naar beneden (8 uur) en dan weer met  een bus omhoog (6 uur). De horizontale route is in een dag te doen, maar wel met 6 verschillende busjes. Aangezien we niet echt haast hebben en we het wel leuk vinden om de wat meer lokale route te nemen gaan we voor de 6 busjes. We besparen jullie het hele verhaal, maar het was een interessante rit (wist je dat er 17 mensen en een kip in een minibus voor 9 personen passen?). We hebben Sagada nét niet gehaald, maar de kleine kindjes die 5 uur lang, zonder nintendo, tablet of dvd speler, bij papa of mama op schoot zitten in een volgepakt minibusje geven geen kik, noch hun ouders, dus ons hoor je ook niet klagen.

De volgende ochtend hebben we Sagada wél gehaald en bekeken we de hangende doodskisten waar dit plaatsje bekend om is. We bezochten ook de plaatsjes Banaue en Batad, bekend om de 2000 jaar oude rijsterrassen die allemaal met de hand(!) zijn gebouwd. Een prachtig gezicht, een arena van rijstterrassen.

Zuid Luzon
Onze volgende bestemming was Donsol, waar we op zoek wilden gaan naar de walvishaai. Om hier te komen hadden we ook weer een aardige rit voor de boeg: een nachtbus van 9 uur naar Manila, gelijk een taxi naar het vliegveld, 6 uur wachten op het vliegveld en vervolgens vliegen naar de plaats Legazpi. De volgende ochtend om 4.30 uur met een jeepney naar Donsol. Volgen jullie het nog?….Had dit niet anders gekund? Helaas niet, omdat en de paus op bezoek kwam en er een storm op komst was. Wilden we kans maken op de walvishaai, dan moesten we er echt die dag zijn.

Maar we hebben de grote, vriendelijke, reus gezien. Samen met een leuk groepje en een aantal andere boten zochten we 2 uur de zee af, totdat we het teken kregen onze snorkels en flippers aan te doen. Vervolgens zit iedereen op de rand van de boot en wacht je op de ‘go’ . Na de ‘go’ is het ieder voor zich en moet je tussen de spartelende flippers door een glimp op zien te vangen van deze vis van 8 meter lang en dat hebben we. Heel goed zelfs, aangezien we voor zijn hoofd in het water sprongen. Hierdoor waren wij wel even zo perplex (groot!!) dat we vergaten mee te zwemmen. De whaleshark zwemt gewoon rustig door, maar rustig voor een vis van een paar meter, is ‘Pieter van de Hoogenband’ snel voor ons. Maar we hebben toch even kunnen genieten van dit magische beest. Zie ook het filmpje.

Er is nog een andere plek op de Filipijnen waar je kunt zwemmen met deze giganten, maar hier voeren ze de beesten en hangen ze netten op. Aangezien wij veel waarde hechten aan het welzijn van dieren, doen wij hier natuurlijk niet aan mee. Nog geen uur na de whaleshark tocht bezocht Guus, met een aantal andere jongens, een hanengevecht…”Dat hoort nu eenmaal bij de cultuur” aldus Guus. Gaby heeft dit uitstapje uiteraard overgeslagen. Ook onze gids van de whaleshark bleek een iets ander beeld van dierenwelzijn te hebben, aangezien hij (ook een uur later) opeens in de ring stond, met zijn haan! Deze haan heeft Guus nog wel 4 euro opgeleverd.

Bohol
Na het whaleshark avontuur wilden we naar het volgende eiland Bohol. Door verschillende omstandigheden (paus/storm op komst/festival) zat er niet anders op, dan wederom de nachtbus/taxi/vlucht-route te nemen. Ook deze keer haalden we onze eindbestemming nét niet, omdat de ferry naar Bohol was gecancelled vanwege de storm. We konden het de volgende dag weer proberen. Op zich geen probleem, alleen in de stad waar we waren gestrand (Cebu City) vond de volgende dag een groot festival plaats. Alle hotels zaten dus vol. Uiteindelijk belandden we in een hotel, waar een kamer net zoveel kostte als ons Filipijnse weekbudget… maar wat hebben we genoten. ’s Avonds zelfs vanuit onze kamer het vuurwerk kunnen bewonderen.

De volgende ochtend ging de ferry wel en kwamen aan op Bohol. Een eiland dat de laatste jaren heel wat heeft mee moeten maken qua natuurrampen. Afgelopen december nog was de rivier die over het eiland loopt volledig uit zijn voegen getreden, met een enorme modderstroom tot gevolg. Op veel plekken lag nog van alles te drogen, van kleding tot fotoboekjes. We verkenden dit eiland op een scootertje en vermaakten ons op het (toeristische) strand van Bohol.

Siquijor
Na Bohol wilden we het eiland Camiguin bezoeken, maar toen we kaartjes voor de ferry wilden kopen bleek deze niet meer te gaan. Gelukkig hadden we de planning toch al helemaal los gelaten, dus maakten we eerst een snorkeltocht naar Apo Island, waar we snorkelden tussen zeeschildpadden (wow!) en bezochten we daarna Siquijor. Een heerlijk, klein, tropisch eilandje dat we wederom op de scooter hebben verkend.

En nu gaan we alweer beginnen aan ons laatste avontuur in de Filipijnen. Morgen vliegen we naar het eiland Palawan, waar we 1 februari mee gaan op de TAO expeditie, zie hier.
Hier komt hopelijk één van Guus zijn dromen uit: zijn eigen avondeten vangen.

We hebben het erg naar ons zin op de Filipijnen. Hoewel we de slogan wel iets aan zouden willen passen naar: It takes a little bit more effort, but it’s more fun in the Philippines!

De mensen zijn ontzettend vriendelijk, spreken over het algemeen goed Engels en zijn eerlijk. Hoe zachtaardig ze zijn, blijkt ook wel uit de grote hoeveelheid lovesongs die we horen in bussen en vanuit de karaokebar. Iedereen zegt gedag of wil op de foto.

Zeker vergeleken Australië vinden we het reizen wel wat vermoeiender. We maken elke dag zoveel mee, dat jullie over een uurtje nog aan het lezen zouden zijn, als we alles op zouden schrijven. Tel daar de warmte en wat minder comfortabele bedden bij op en je snapt dat we af en toe even moeten bijkomen.  Daar tegenover staat dat we door het backpacken heel veel leuke medereizigers ontmoeten, waarvan een paar ons hebben weten te vertellen dat wij geen backpackers, maar flashpackers zijn: Hebben graag een eigen badkamer, betalen iets meer voor beter vervoer en zijn boven de 30. Guus is dat natuurlijk niet, maar Gaby haalt het gemiddelde omhoog.  Gaby haalt überhaupt steeds het gemiddelde omhoog wanneer we nieuwe mensen ontmoeten… Beetje confronterend af en toe, maar des te meer beseffen we hoe gelukkig we mogen zijn dat we dit nog doen.

We krijgen veel de vraag of we nog niet ziek zijn geweest, of iets vervelends hebben meegemaakt? Nee, ook hier zijn we dus heel gelukkig mee. Alleen de afdeling verloren/vergeten voorwerpen breidt zich langzaam uit (trui, zonnebril, hoedje, slippers, reisboekje, hardloopschoenen), maar onze backpacks zijn toch te zwaar.

Veel succes/plezier allemaal met de kou.

Wij flashpacken nog lekker even door!