TAO (Filipijnen) en Indonesië

Hoi iedereen,

Terwijl in Nederland de eerste sneeuwvlokken uit de lucht kwamen vallen, vlogen wij naar het eiland Palawan, volgens velen het mooiste eiland van de Filipijnen.

We verbleven één nachtje in de hoofdstad (Puerto Princesa) en sliepen in een homestay. We hadden het geluk dat de vrouw des huizes die avond haar verjaardag vierde. We werden getrakteerd op een typisch Filipijns gerecht: Lechon, oftewel een in zijn geheel geroosterd varken, inclusief staartje, hoefjes, snuitje, etc….wij kregen een extra lekker stukje buik + huid, mmmm…

Na Puerto Princesa bezochten we het kustplaatsje Port Barton. Onderweg naar Port Barton gingen we steeds beter begrijpen waarom Palawan door veel reizigers als nr. 1 bestemming van de Filipijnen wordt bestempeld: Groen, ongerept, weinig inwoners en verkeer en de stranden en onderwaterwereld doen niet onder voor die op de Seychellen of de Malediven.

Na Port Barton vertrokken we (op het dak van een jeepney) naar El Nido, een gemeente aan de Noordkust van Palawan.. Een stuk toeristischer en drukker, maar nog steeds is er geen ATM te vinden en is er slechts een gedeelte van de dag stroom. De meeste mensen komen hier om de bounty eilandjes in de omgeving te verkennen. Voor ons is El Nido het startpunt van een volgend, bijzonder avontuur: De TAO expeditie, 5 nachten en 4 dagen eilandhoppen, maar dan net even anders:

TAO Philippines is in 2007 opgericht door de Filippijn Eddie Brock en de Brit Jack Foottit. Samen hebben zij een trip ontwikkeld waarbij het ontdekken van afgelegen eilanden en kennis maken met het eilandleven centraal staat. Dit begint al op de boot want de gehele crew bestaat uit locals die allemaal op een van de eilanden wonen. Velen hebben gewerkt als visser, maar vanwege de teruglopende visaantallen is hier helaas weinig geld mee te verdienen. TAO Philippines geeft ze een kans op een beter inkomen zodat zij hun familie kunnen voorzien in de dagelijkse behoeften. Ook heeft TAO Philippines andere projecten opgezet om de eilandbewoners te helpen. Enkele voorbeelden hiervan zijn scholen, een boerderij waar de locals kunnen worden opgeleid tot crew en voedselprojecten.

Op 1 februari stapten we met een groep van 25 reizigers (12 nationaliteiten!) een crew van 5 man én een hond op de boot. De groep voelde gelijk goed, de crew net zo vriendelijk en vrolijk als alle Filipijnen die we ontmoetten en hondje Tommy behoort wel tot één van de hoogtepunten van de reis (Tom zwom vrolijk mee tijdens het snorkelen, liftte even mee op je rug als hij moe was van het zwemmen, zat als eerste in de kayak als deze te water ging en ving meer krabben dan de gemiddelde visser).

Vooraf hadden we ons voorbereid op een tweede ‘wild-camping’ avontuur, maar vergeleken Botswana was dit een luxe all-inclusive vakantie. We sliepen elke nacht op een ander eiland, waar de hutjes al klaar stonden en waar elke avond ons bed werd opgemaakt. In elk kamp was een (westers en schone) wc en in sommige kampen zelfs een bar en elektriciteit.  Gelukkig bestond de douche veelal uit een emmertje met koud water, zodat Guus toch nog een beetje het ‘back-to-basic’ gevoel ervoer, waar hij zich op had verheugd.

We maakten elke dag een aantal stops om te zwemmen, snorkelen, luieren, klif springen, volleyballen, kokosnoten uit bomen te halen, kajakken of gewoon alleen maar te kijken naar de omgeving, die af en toe wel gephotoshopt leek te zijn.

We bezochten de organische boerderij van TAO (een van de projecten) en gingen naar een prachtig meer, gelegen tussen rotsen, in de zee en voor wie dat graag wilde, kon er gevist worden. En dat wilde Guus wel! Het vangen, koken en eten van zijn eigen vis was voor Guus wel een van de hoofddoelen van deze trip. Samen met John, een Amerikaanse jongen, heeft Guus alles bij elkaar toch wel zo’n 10 uur met zijn vislijntje op het achterdek gezeten…het mocht niet baten er werd niets gevangen.

Gelukkig waren we voor het eten niet afhankelijk van de viskwaliteiten van Guus en John en werden elke dag getrakteerd op het lekkerste eten dat we gedurende deze hele reis (of misschien wel ooit!) hebben gehad. Verse vis, krab, groenten, fruit, noem maar op.

Vooraf was er ook verteld dat als de vis op was, we ergens op een eiland een varken zouden kopen. Uiteraard hebben we het dan niet over een paar pondjes, voorverpakt gehakt, maar een echt, heel, levend varken (wederom inclusief staartje, hoefjes, snuitje, etc.). Duurzamer kan natuurlijk niet, maar het gekrijs van het varken ging door merg en been. Een Canadese jongen uit de groep heeft uiteindelijk een einde gemaakt aan het leven van het varkentje. De boot was toen al aangemeerd, dus wie niets wilde horen/zien kon gelukkig ver weg blijven. Dit varkentje heeft waarschijnlijk een veel beter leven gehad dan de meeste dieren in megastallen (in bv. Nederland) en het had hypocriet en zonde geweest het niet te eten, maar het at toch wat anders.

De dubbele gevoelens over het varkentje konden we wegspoelen met de rum/ananas die elke dag werd uitgedeeld en rijkelijk vloeide en daarna nog naspoelen met een biertje of 2 (of 3,of 4, of….). Aan alcohol geen gebrek op de boot, waardoor de laatste avond uitmondde in een hilarische karaokeavond want ja, toen moest alles op.

Met een beetje zwaar hoofd kwamen we op 5 februari aan op onze eindbestemming Coron. Bijna iedereen bleef hier nog 1 of 2 nachtjes, dus zijn we nog 2 dagen opgetrokken met een aantal mensen uit de groep. Op 7 februari vertrokken we weer gewoon met z’n tweetjes, maar met een hoop nieuwe vakantieadresjes, naar onze nieuwe bestemming: Indonesië.

Onze reis in Indonesië begon op Bali waar we nu een paar dagen zijn. We verblijven in het plaatsje Amed waar het heel mooi en heel rustig is. Het is nu regenseizoen, dus er zijn bijna geen toeristen, wat ook best even fijn is.

Het is wel erg wennen dat de lokale bevolking een stuk minder goed, of geen Engels spreekt. Nu pas beseffen we hoe leuk dat in de Filipijnen was, dat je met iedereen gewoon een praatje kon maken.

Guus is hier begonnen met een freedive cursus, maar moest helaas na één dag afhaken, omdat het klaren van zijn oren niet lukte. Hij kan nu wel zijn adem een kleine 3 min inhouden, toch handig.

De niet behaalde vis doelstelling zat Guus toch nog dwars, dus regelde hij een tochtje met een lokale visserman. Met het eind van de reis in zicht krijgt Gaby een beetje last van het ‘ik-ben-er-nu-nog-dus-wil-niets-missen-syndroom’ en dus stonden Guus en Gaby vanochtend om 5.00 uur klaar op het strand, bij een ieniemienie houten vissersbootje, met een niet Engels sprekende visser… Om ons heen gingen nog tientallen vissersbootjes de zee op, dus bijzonder om dit een keer van dichtbij te zien. Guus kreeg een vislijn met zo’n 100 haakjes in zijn handen, dat kon bijna niet mis gaan, maar ook dit tochtje eindigde in een debacle, geen enkele vis.

De visserman viste nog wel 4 visjes uit het water, die vervolgens naar lucht lagen te happen in ons bootje. Gaby had de sterke neiging om de vissen stiekem terug te gooien in de zee, maar besefte wederom (na overleg met Guus) dat dit behoorlijk hypocriet zou zijn.

De rest van de dag regende het, dus genoeg tijd voor Guus om na te denken over een nieuwe visstrategie en voor Gaby om na te denken of het vegetarisme toch iets voor haar is. Maar eigenlijk waren deze gedachten een afleiding voor hetgeen wat we echt moesten doen en waar we al een tijdje tegenaan hikten: een terugticket boeken. Niet omdat we niet naar huis willen, maar meer omdat we dit geweldige leventje niet willen eindigen.

Veel mensen vragen ons of we het reizen nog niet zat zijn. Elke dag doen wat je wilt, geen verplichtingen, weinig zorgen, nieuwe mensen ontmoeten, mooie verhalen horen, nieuwe indrukken opdoen, nieuwe dingen leren, zon, warmte, lekker eten, leuke dingen doen…nee dat zijn we nog niet zat.

Maar we hebben wel heel erg veel zin om jullie weer te zien, missen af en toe ons fijne huisje wel en…het geld is bijna op, dus we komen terug!  Zondag 29 maart om 6.45 uur landen wij weer in Nederland.

En tot die tijd gaan we in Indonesië en Maleisië nog enorm genieten van alle dingen die we nog lang niet zat zijn!

Veel liefs Guus en Gaby