Indonesië

Hoi allemaal!

Hoewel we jullie onze avonturen al bijna live kunnen vertellen, willen we jullie ons verslag van Indonesië niet onthouden.

Ons vorige verslag eindigde op Bali. We beleefden hier een fijne, relaxte week. Met het eind van onze reis in zicht besloten we het gas een stukje terug te nemen in Indonesië. Ook in dit land is natuurlijk weer ontzettend veel moois te zien, maar we hebben ons beperkt tot een paar plaatsen.

Op Bali bezochten we de plaatsen Amed en Ubud. Doordat het laagseizoen was en dus heel stil, maar ook door alle tempels, boeddha’s, yogaplekken en massagepraktijken kwamen we helemaal tot rust. We huurden een paar keer een scooter om, een stukje, van dit mooie eiland te verkennen en tussendoor aten we kilo’s Nasi Goreng Special.

Door het lage toeristenaantal, moest ook de corrupte politie de eindjes aan elkaar knopen en waren wij elk scooterritje zeker 1 keer en soms 2 keer aan de beurt. Helaas voor hun behoren wij tot het kleine percentage toeristen dat steeds een internationaal  rijbewijs meeneemt op reis. Keer op keer zagen we de verbaasde gezichten als wij het gevraagde document uit onze tas toverden. Eén keer waren we ze vergeten. Volgens het verhaal van de agent zou ons dat nog nét geen gevangenisstraf opleveren, maar we zaten in hele grote problemen. Gelukkig was deze meneer de slechtste niet en konden we het oplossen door 70 Euro te betalen. Wij antwoordden dat we slechts 7 Euro bij ons hadden en dat hij anders maar een proces verbaal op moest maken en de scooter in moest nemen...hij ging voor de 7 Euro. We konden er nog wel om lachen, maar we hebben nog veel ernstigere verhalen gehoord. De corruptie is een groot probleem helaas.

Ondanks dat Bali toch behoorlijk toeristisch is, wilden de lokale jongens en meiden nog steeds graag met ons, blanke toeristen, op de foto. Guus wijt het aan zijn looks. Hoe dan ook, het blijft een grappig fenomeen.

Na Bali pakten we de bus en ferry naar Java. Bij het kopen van de tickets zeiden we nog trots tegen elkaar dat we goed hadden onderhandeld. Tijdens de reis bleken we maar liefst 2x zoveel te hebben betaald, dan het zou moeten kosten.

Nou ja, de toeristenafzetterij branche heeft het ook niet makkelijk. Deze sector gaat gebukt onder de nieuwe media ontwikkelingen. Tegenwoordig zoeken wij op internet al op wat bijvoorbeeld een bus- of taxirit zou moeten kosten. Zitten we in de taxi, dan houden via Google Maps bij of de chauffeur wel de snelste route rijdt naar bestemming en als we zien dat hij toch wat omweggetjes maakt om de meter te spekken, dan vertellen wij hem met onze vertaal-app, keurig in het Indonesisch, dat wij van dat soort praktijken niet gediend zijn.

Aangekomen op Java ging Gaby gelijk de volgende ochtend de vulkaan Kawah Ijen op. Je kunt op deze vulkaan afdalen in de krater, waar je het kratermeer ziet, plekken waar zwavel gewonnen wordt en ’s nachts zie je hier blauw vuur. Door de enorme rookontwikkeling/zwaveldampen werd er afgeraden de krater in te gaan. Een aantal toeristen maakten de tocht naar beneden met gasmaskers. Gaby bekeek het mooie meer veilig van bovenaf. Wie ook afdalen in de krater, zonder gasmaskers, zijn de zwaveldragers. Het werk dat deze mensen doen grenst aan het ongelooflijke en is een van de zwaarste beroepen ter wereld.

De mannen gaan 2 keer per dag de krater in, halen daar tussen de 60 en 80 kilo aan zwavel, vervoeren dit in mandjes via de steile kraterwand omhoog, om vervolgens 3 kilometer naar beneden te lopen met de zwavel. Beneden kunnen ze het inwisselen voor geld, € 0,05 cent per kilo. De zwavel vinden we onder andere terug in onze cosmetica. Bizar.

Na de Kawah Ijen reisden we per trein naar Surabaya. De trein is een perfect vervoersmiddel op Java, comfortabel, snel en veilig. De rijstvelden schieten aan ons voorbij. Het blijft een mooi gezicht. Elke keer als we weer een bordje rijst opscheppen in Nederland, zullen we denken aan al die mannetjes en vrouwtjes, vaak boven de 60(!), die gebukt en tot hun knieën in de modder hun rijstveldjes verzorgen.

Door het regenachtige weer en de groene, uitgestrekte, vlakke rijstvelden lijkt het even of we door de Hollandse weilanden rijden. Net als we denken dat de conducteur om gaat roepen dat we ‘met enkele minuten vertraging, aankomen op Amsterdam Centraal’, doemt er weer zo’n prachtige vulkaan op aan de horizon, zien we een groepje vrouwen de was doen in één van de riviertjes en komt de treinbediende onze Nasi Goreng brengen en koffie voor Guus. Wederom instant koffie met melk en suiker, wéér niet gelukt om ‘black coffee’ te bestellen. Gelukkig, we zijn écht nog weg.

Op het station van Surabaya worden we opgewacht door de broer van Lu. Luiz blijkt de manlijke versie van Lu te zijn, net zo ondernemend en pittig. Samen met zijn vrouw Rose geeft hij ons een tour door Surabaya waar, met name in de architectuur, veel Nederlandse invloeden te zien zijn. ’s Avonds eten we in een heerlijk restaurant waar Delfts Blauw aan de muur hangt en we stroopwafels kopen.

Na Surabaya pakken we de trein naar Yogyakarta, dé uitvalsbasis voor een bezoek aan de tempelcomplexen Borobudur en Prambanan. Samen met 2 Nederlandse meiden huren we een auto met chauffeur, die ons om 6.00 uur ’s ochtends bij de Borobudur afzet. We zijn een van de eersten en de zon is net op, het was echt prachtig.

Na de Borobudur brengt onze chauffeur ons naar de Prambanan. We zijn hier wat later op de dag, dus het is een stuk drukker. Samen met ons zijn er ook zo’n 20 schoolbussen met kinderen aangekomen. We weten dat het een kwestie van tijd is voor de eerste verzoeken om interviews en foto’s komen. Om Engels te leren, vragen de schoolkinderen aan toeristen of ze een interview in het Engels mogen houden. Een goed initiatief vinden wij, dus daar staan we altijd voor open.

We hebben een kleine 10 minuten de tijd gehad om de tempels te bekijken en toe begon het. De ‘Where are you from’ en ‘What’s your favourite food’ vlogen ons om de oren en terwijl we met de ene groep op de foto gingen, beantwoordden we de vragen van een andere groep. De gevoelstemperatuur was inmiddels gestegen naar 65 graden en langzaam aan begonnen we sterretjes te zien. Na een kwartiertje hielden we het voor gezien. De Prambanan was kort, maar krachtig.

Na Bali en Java is het tijd voor rust en groen, we kunnen even geen scootertje meer zien. Hoewel het een fascinerend gezicht blijft, hoe een gezin met 3 kinderen zich vervoert op één scooter. We vliegen naar Sumatra en vertrekken gelijk naar de jungle in Ketambe. Een van de weinige plekken in de wereld waar nog wilde Orang Oetans te vinden zijn. We regelen een, redelijk goed, Engels sprekende gids en gaan twee dagen de jungle. Het is gaaf. We trekken door dichtbegroeide stukken, wassen ons in de rivier en slapen in een tentje tussen bomen zo hoog als wolkenkrabbers. En we hebben het geluk dat we een paar van die mooie, roodharige beesten mogen zien, zo bijzonder.

Maar ons blije gevoel wordt wel een beetje overschaduwd door wat we verder zien in en rondom de jungle: illegale houtkap en afval. Tijdens onze trekking stuiten we op een heel stuk waar illegaal bomen zijn gekapt. We zien het leefgeied van de uitstervende, wilde Orang Oetans voor onze ogen verdwijnen. Het is een triest gezicht.

Net als al het afval wat we hier, maar ook in de rest van Indonesië op straat en in de natuur zien liggen. Er is geen enkele educatie op dit gebied, dus mensen hebben geen idee wat voor invloed hun acties hebben. En ook al hebben ze dat wel, is een aap dan belangrijker dan geld voor eten en drinken voor het gezin?

Het schijnt wel dat de regering er mee bezig is, net als met het tegengaan van de corruptie in Indonesië. We hopen het, het is zo zonde van dit prachtige land.

Na ons jungle avontuur bezoeken we het plaatsje Berastagi, waar we de vulkaan Sibayak opgaan. In tegenstelling tot de andere, gevaarlijk actieve, vulkaan in de buurt, is deze vulkaan heel toegankelijk. Zo toegankelijk, dat er op het moment dat wij daar kwamen er net een schoolkamp had plaatsgevonden op de top. Overal stonden tentjes en lag afval. In de kraterwanden waren namen gegraveerd. Weer zo’n natuurwonder, met toch een beetje triest nasmaakje voor ons.

Na Berastagi bezochten we het Tobameer, een kratermeer en het grootste meer in Zuid-Oost Azië. We verbleven op het eiland Samosir dat midden in het meer ligt. Samen met een ander Nederlands stel dat we hadden ontmoet streken we neer in Toba Village Inn. Hier kwamen we niet meer weg.

Het bleek een klein paradijsje met een Belgische eigenaar. Als ontbijt kregen we o.a. vers gebakken bruin brood en op het menu stonden verder kroketten met Vlaamse friet. Hoewel we allebei enorm genieten van het Indonesische eten, was dit na 6 maanden toch wel een klein feestje.

We scooterden en wandelden wat over het mooie eiland en bezochten in de buurt van het meer nog een lokale koffiefarm. Sumatra staat bekend om haar koffie en hier kregen we kort te zien wat er allemaal aan vooraf gaat, voordat de koffieboon überhaupt in de fabriek terecht komt.

We brachten ook een bezoekje aan een bellen(klokken)makerij, waar mannetjes die al lang achter de geraniums zouden moeten zitten, druk in de weer waren met hamers en staal. Alle bellen in alle kerken in Indonesië komen daar vandaan. Op de werkbank lag ook iets ondefinieerbaars, maar het leek op een hondenhoofd. Het wás een hondenhoofd. Aangereden door een auto, dus die stond op het menu.

De rest van de tijd op Samosir vulden we met luieren, boeken lezen en…vissen! Guus had in Mark (de NL’se jongen) een nieuw vismaatje gevonden. Ze begonnen met een bamboo hengel met brood, maar stonden al snel, geholpen door de lokale bevolking, met professionele hengels en garnalen en wormen als aas.

Met het eind van de reis in zicht voelde Guus de druk groeien natuurlijk. Helemaal toen Mark op een ochtend 5 vissen had gevangen. Net de ochtend dat wij (Gaby) hadden besloten er even op uit te gaan. Maar Guus zijn geduld en doorzettingsvermogen is beloond (houd jullie vast Bert en Ieteke)…op een mooie ochtend in Maart was het zover, 2 vissen achter elkaar! Hoewel we sterk het vermoeden hebben dat het 2x dezelfde vis was, maakt dat volgens Guus niets uit, dat telt gewoon als 2 vissen. Ze waren te klein voor de bbq, maar het belangrijkste doel was behaald.

Vijf kroketten per persoon en een paar dagen later dan gepland, verlieten we deze heerlijke plek om ons op te maken voor het laatste deel van onze reis, terug naar Guus zijn roots: Sarawak (Borneo, Maleisië).

Binnenkort dus ons laatste verslag, we denken er nog even niet aan.

Tot snel!

Liefs Guus en Gaby