Botswana

Hallo allemaal,

Het is pas 2 weken geleden dat we onze laatste blog hebben geplaatst, maar het lijkt wel weer 2 maanden geleden. Afgelopen 2 weken beleefden we ons safari kampeeravontuur in Botswana. Voordat ons verslagje begint, een mededeling van huishoudelijke aard: Sommige mensen kunnen niet vinden hoe je, je in kunt schrijven op onze blog. Rechts onderaan (door scrollen naar beneden) zie je een klein blokje met mailinglijst. Hier kun je e-mailadres achter laten. Je ontvangt dan een bevestigingsmail, waar je nog even in moet klikken. Vervolgens krijg je een melding via e-mail wanneer wij een nieuwe blog plaatsen.

Ons verslag:

Omdat we alleen reizen in Botswana een beetje té avontuurlijk vonden, boekten we een safari bij een organisatie. Zo hoefden we ons niet druk te maken om lekke banden te midden van olifanten en buffels en hadden we guides die van 300 meter afstand een kudu konden onderscheiden van een struik, handig dus.

Om kosten te besparen werd het een kampeersafari in een groep (12 pers.).  Een participatie-kampeersafari welteverstaan, om er toch nog een Nederlands tintje aan te geven. Dit houdt in: zelf je tentje opzetten, helpen koken, afwassen, inladen en uitladen. Bij de briefing die we voor vertrek kregen werd een paar keer het motto van de safari herhaald: This is not a holiday, it’s an adventure….

Guus kon niet wachten, Gaby (wellicht door enige marketing-achtergrond) werd toch een beetje zenuwachtig van deze vorm van verwachtingsmanagement. Als ze in het eerste uur al benadrukken dat het géén vakantie is, dan gaat het zwaar worden.

Was het zwaar? Laten we zeggen, je moet er wat voor over hebben, om het echte safari avontuur te beleven. Zoals 5 nachten wildkamperen. Bushi bushi 1 (=de kleine boodschap) en bushi bushi 2 (=de grote boodschap) doe je in gegraven gat, mét een wc bril erboven, dat dan weer wel.

Ben je klaar? Schepje zand er over. Is de schep weg? Dan is de bushi bushi bezet.

Onze voeten zijn werkelijk nog nooit zó vies geweest (oké, die van Guus misschien wel, maar die van Gaby zeker niet). In 44 graden je tentje opzetten, veel stof,  in 44 graden je tentje afbreken, nog meer stof, in 44 graden afwassen, ja ook in de afwasbak viezigheid en stof, in 44 graden 7 uur rijden (met open ramen, dus…veel stof) en wil je douchen om eindelijk al dat stof van je af te wassen dan kan dat in 3 minuten onder de bush-douche, met een klein straaltje uit een emmer water. De normale campings, die we tussendoor ook hadden, voelden aan als 5 sterren resorts (“ohhh, zeep en wc papier in het toilet!”).

Was het, het waard? Driedubbel en dwars!! In Botswana kennen ze geen parken met hekken, alles is gewoon wildlife. Dit betekent dat we bijvoorbeeld tijdens het wildkamperen bezoek kregen van badderende olifanten, nieuwsgierige hyena’s en hongerige leeuwen (’s avonds mocht je niet je tent uit, dus  na 18.00 probeerden wij niets meer te drinken om bushi bushi 1 te voorkomen).

We hebben kuddes van honderden buffels gezien, zoveel olifanten dat was niet meer bij te houden, een groep leeuwen, met welpjes, die zich net hadden volgevreten aan een olifant, spelende nijlpaardjes, 2 luipaarden, krokodillen, wilde honden (bijna uitgestorven), zeker 15.000  impala’s (althans zo voelde het) en nog heel, heel veel meer wildlife (zie foto’s, sorry het zijn er heel veel). We voeren in een Mokoro (uitgeholde boomstam), langs de nijlpaarden, door de Okavango delta en maakten een geweldige helikoptervlucht boven de delta om al het natuurschoon ook van bovenaf te bewonderen. Zie ook: http://youtu.be/kveFnL-JGUA.

We hebben met ingehouden adem wakker gelegen in ons tentje, omdat we gebrul hoorden, er een olifant 5 meter van ons tentje liep of omdat we andere bijzondere dierengeluiden hoorden,  die niet terug te brengen waren naar de kinderboekjes (met geluiden) die we wel eens voorgelezen hebben.

We hebben ook ontzettend veel gelachen. De groep was een zeer bont gezelschap bestaande uit een Duits gezin (vader, moeder, dochter), een Zweedse bejaarde man en een  Zweedse bejaarde vrouw, een Amerikaanse dame , 4 Belgen (2 dames en een echtpaar) en dan wij. We werden begeleid door 4 verschillende guides.

Het is natuurlijk altijd afwachten hoe het gaat in zo’n groep en in het begin is het een beetje aftasten en wennen, maar gezamenlijk het bushi bushi gat vullen (de guides bleven graven) schept snel een band. Verder is onze vocabulaire behoorlijk uitgebreid en spreken we nu ook een behoorlijk taaltje over de zuidelijke grens: “Alé Guus, trek jij eens even een propere foto van die olifanten” , “Alé Gaby, dat doe ik al de ganze dag, ik voel me een beetje in mijn gat gebeten”

We kunnen heel veel leuke groepsverhalen vertellen, maar dat worden toch al snel ‘je had er bij moeten zijn verhalen’.

We sloten de safari af bij de Victoria Waterfalls, in Zambia. Doordat we in de top van het droge seizoen zitten, waren ze niet zo spectaculair als op de plaatjes, maar evengoed heel mooi om te zien.

En toen kwam het afscheid. Op 17 oktober hadden we onze laatste avond samen en, hoe toevallig, die dag was ik ook een jaartje ouder geworden. Van de groep kreeg ik een heel leuk souvenirtje (2 kleine, stenen, nijlpaardjes), er waren alcoholische versnaperingen geregeld en in het restaurant waar we ’s avonds aten werd ik verrast met zingende obers en een heerlijke chocolade taart (geregeld door de guides). Erg lief. Na diverse afscheidswoordjes en een laatste ontbijt zat het Botswana avontuur er op en is het weer ‘just the two of us’. Best weer even wennen.

Vandaag nog een relax dagje en morgen (zondag de 19e ) rijden we met de bus vanuit Livingstone (Zambia) naar Windhoek (Namibië). 19 uur. De 21ste halen we dan ons onderkomen voor de komende weken op, een 4x4 met een daktent, dat belooft weer heel veel moois!

Liefs Guus en Gaby

Ps. De vraag wat we het meest missen uit NL is vaak gesteld. Tot nu onze antwoorden (buiten familie en vrienden) Gaby: Carvan Cevitan Limonade, aardbei Guus: niets.